پدربزرگم عالم بود و معمولاً جواب سؤالات را با مثال بیان می کرد. بعد از وفاتش، در خواب دیدمش و پرسیدم: عذاب های آن دنیا چگونه است؟ گفت: «مثال می زنم تا خوب بفهمی! فرض کن در درّه ای هستی که هیچ راه فراری نداری، در این حال گرگ درنده ای به دنبالت بدود، چه حالی داری؟»… پرسیدم: خیراتی که زنده ها می فرستند، چگونه است؟!

گفت: «مثالش این است که در حمامی آن قدر شلوغ، که نفست به سختی بالا بیاید باشی، بعد در این حال، گوشۀ درِ حمام باز شود و نسیمِ خنکی به تو برسد، چقدر خوشحال می شوی؟! حالِ ما هم این است».

پرسیدم: «مگر مرگ ترس دارد؟ چرا از مرگ می ترسیم؟!»

گفت: «اگر دو خانه داشته باشی، یکی را آباد کنی و دیگری را بی چراغ و فرش،… خرابه رها کنی، نمی ترسی؟! ما هم خانه دنیا را آباد کرده ایم اما آخرت باقی و ابدی را نه».

گفتم: «چرا برخی سؤالاتِ شبِ اوّل قبر را نمی توانند پاسخ دهند؟ خوب معلوم است، خدا و پیغمبر کیست!»

گفت: «بنده آنی که در بندِ آنی، خیلی از ما بنده دنیا شدیم».

گفتم: «سؤال آخر، شما که 93 سال عمر کردید، زندگی دنیا را چطور دیدید؟؟»

گفت: «زندگی مثل دوچرخه سواری است، برای حفظ تعادل ، باید حرکت کنی و حواست را جمعِ خودت کنی تا زمین نخوری».

دنیا طلبیدیم و به مقصد نرسیدیم    افسوس که آنچه برده ایم، باختنی است

برداشته ام، هر آنچه باید بگذاشت        وای از آن آخـرتِ نـاطلبـیــده

برداشته هایم ، همه بگذاشتنی است     بگذاشته ام، هر آنچه برداشتنی است

صفحه قبلی صفحه بعدی فهرست کتاب